Sedef işçiliği; denizden çıkan midye ve istiridye gibi canlıların parlak kabuklarının, genel olarak ahşap üzerine uygulanması (kakılması) sanatına verilen isimdir. Deniz kabuklarının, tarihin ilk çağlarından itibaren süs ve takı eşyası olarak kullanıldığı bilinmektedir ancak sedef kakma yöntemi daha sonra keşfedilmiştir. Bu yöntemde işlenecek motifler sert ahşabın yüzeyine çizilir, çizilen yerler güzelce oyulur ve son olarak motif oyuklarına sedef parçaları yerleştirilip tutkal ile yapıştırılır. Bazı kaynaklar, Sümer sanatında sedefin tıraşlanıp ahşap üzerine uygulandığı, Uzakdoğu ve Hint sanatında da sedef süslemeli eşyalara rastlanıldığı bildirilse de, sedef kakma sanatının en çok ve en gelişmiş örneklerini Türk – Osmanlı sanatında görmek mümkündür. İlk örneklerini, XV. yüzyıl sonlarında, Beyazid Camii’nin kapı kanatlarında gördüğümüz sedef sanatı, XVI. yüzyılda ilerleme kaydetmiş ve kapı, pencere, dolap, kürsü çekmece, Kuran muhafazası, rahle, masa, koltuk, kanepe, mobilya, silah kabzası, nalın, körük, tütün tabakası, kahve takımı ve bunlar gibi yüzeyi ahşap olan her çeşit eşya üzerinde uygulanmıştır.